Çox gərgin idi, üzündən narahatlıq yağırdı. Nə baş verdiyini soruşanda dedi: "Axşam uşaqlarla kəşfiyyata getmişdik. Qayıdanda Maşallah Əzizi minaya düşüb şəhid oldu. İraqlılar atəş açdıqlarına görə biz də qayıtmağa məcbur qaldıq”.

Narahatlığının səbəbini anladım.

Hava qaralanda getdi və gecənin yarısı sevinclə qayıtdı. Dayanmadan qışqırırdı: "Həkim! Həkim! Tez gəl, Maşallah sağdır".

Uşaqlar sevinib Maşallahı təcili-yardım maşınına qoydular. İbrahim isə bir tərəfdə fikirli oturmuşdu. Mən də yanında oturdum.

– Nə fikirləşirsən?

Bir qədər sükut etdi.

– Maşallah iraqlıların səngərinin yanında minaya düşmüşdü, mən gedəndə isə orada deyildi. Onu bir qədər geridə tapdım, düşməndən uzaqda, təhlükəsiz yerdə. Oturub məni gözləyirdi.

Ayağımdan çoxlu qan axmış, bədənim keyimişdi. İraqlılar əmin idilər ki, sağ deyiləm. Qəribə halda idim, yalnız dodaqaltı deyirdim: "Ya Sahibəzzaman! İmdada yet!"

Hava qaralmışdı. Nurlu bir gənc başım üstə gəldi. Gözlərimi çətinliklə açdım. Məni yavaşca qaldırıb minalanmış sahədən çıxardı və təhlükəsiz bir yerdə yavaşca yerə qoydu.

Mən ağrı hiss etmirdim. O ağa mənimlə çox söhbət etdi və sonra buyurdu: "Bir nəfər gəlib səni xilas edəcək. O, bizim dostumuzdur".

Az sonra İbrahim həmişəki vüqarı ilə göründü. Məni çiyninə atıb yola düşdü. O nurlu gənc İbrahimi öz dostu adlandırmışdı. Xoş onun halına!

Bu sözləri Maşallah Gilanqərb cəbhəsinə dair xatirələrində yazırdı.

1982-ci ilin payızı idi. Yenidən İbrahimlə birgə əməliyyat bölgəsinə yollandıq. İbrahimin həzrət Zəhraya (ə) təvəssülləri dillər əzbəri olmuşdu, hara gedirdiksə, mövzu bu idi.

Uşaqların çoxu onun əməliyyatlardakı qəhrəmanlıqlarından danışırdı. Onların hamısı həzrət Fatiməyə (ə) təvəssüllə baş tutmuşdu.

Sumar bölgəsinə getdik. Hansı səngərə baş çəkirdiksə, İbrahimdən məddahlıq etməsini və həzrət Zəhradan oxumasını xahiş edirdilər.

Axşam idi. İbrahim bir batalyonun şəxsi heyəti arasında məddahlığa başladı. Yorğun olduğuna və məclislərin uzun sürdüyünə görə səsi tutulmuşdu.

Mərasimdən sonra dostlarımızın bir-ikisi İbrahimlə zarafat edib səsini yamsıladılar. Sonra da bəzi sözlər dedilər və o, çox narahat oldu.

Həmin gecə yatmazdan öncə hirsli idi. Mənə dedi: "Mən önəmli deyiləm, bunlar həzrət Zəhranın (ə) məclisini ələ salırlar. Buna görə daha oxumayacağam".

Dedim ki, onların sözlərinə fikir vermə, sən öz işini gör. Razılaşmadı.

Gecə vaxtı öz qərargahımıza qayıtdıq. Yenidən and içdi ki, daha oxumayacağam. Gecə saat 1 idi. Yorğun halda yatdıq.

Sübh azanından qabaq kiminsə qolumu tərpətdiyini hiss etdim. Gözlərimi çətinliklə açıb başım üstə İbrahimin nurlu üzünü gördüm. Məni səsləyib dedi: "Qalx, indi azan veriləcək".

Mən qalxdım. Öz-özümə dedim ki, deyəsən bu adam yorğunluğun nə demək olduğunu bilmir.

Digər uşaqları da səslədi, sonra azan verdi və sübh namazını cəm halda qıldıq.

İbrahim namaz və zikrdən sonra dua, sonda da həzrət Zəhranın (ə) mədhinə şeirlər oxumağa başladı. Onun gözəl şeirləri hamını ağlatdı. Gecə and içdiyini gördüyümə görə çox təəccübləndim, amma heç nə demədim.

Səhər yeməyindən sonra uşaqlarla birgə Sumara qayıtdıq. Bütün yolboyu onun qəribə işləri haqda düşündüm.

İbrahim mənə mənalı tərzdə baxıb dedi: "Soruşmaq istəyirsən ki, and içdiyim halda nə üçün oxudum?!"

– Hə. Sən gecə and içdin ki...

Sözümü kəsdi.

– Səbəbini deyirəm, amma nə qədər ki sağam, heç yerdə danışmayacaqsan.

Sonra bir qədər dayanıb əlavə etdi: "Gecə gözümə yuxu getmirdi, amma sonra bir qədər yata bildim. Yuxuda həzrət Fatimeyi-Zəhranı (ə) gördüm. Mənə dedi: "Oxumayacağam" - demə. Biz səni sevirik. Kim "oxu" desə, sən də oxu!"

Onu ağlamaq tutdu və daha danışa bilmədi.