1942-ci ildə Heydəriyyə türbəsi rayonunun Gülbu kəndində dünyaya göz açdı. Küfr və tağuta qarşı mübarizə həvəsi elə uşaqlığından canına hopur. Dördüncü sinifdə oxuyarkən şah tərəfdarı olan müəllimin əməllərindən və məktəbin qeyri-münasib şəraitindən bezib təhsili buraxır. 1962-ci ildə hərbi xidmətə çağırılır, dini inanclara əməl etdiyinə görə elə əvvəldən rejimin zabitləri tərəfindən təhqir və təzyiqlərə məruz qalır. Məcburi müharibənin başladığı ilk günlərdə cəbhəyə yollanır. Bu dövr onun həyatında başqa bir qızıl dönəmə çevrilir.
Göstərdiyi xidmət və qəhrəmanlıqlara görə ona müxtəlif vəzifələr verilir. Xeybər əməliyyatından öncə İmam Cavad (ə) briqadasının komandiri təyin olunur və bu onun sonuncu vəzifəsi olur. Bədr əməliyyatında böyük fədakarlıqdan sonra şəhadət şərbətini içir. Bu qəhrəman komandirin şəhadət tarixi 14 yanvar 1985-ci ildir. Özünün də arzuladığı kimi, pak cənazəsi itkin düşür.

Ramazan əməliyyatından öncə Sepahın komandanı bizim bölgəmizə gəlmişdi. Yüksək rütbəli zabitlər arasında özəl bir əməliyyatdan söz gedirdi. Nəhayət, bu əməliyyat Sepahın komandanlığı tərəfindən bizim briqadamıza, yəni 18-ci İmam Cavad (ə) briqadasına həvalə olundu.

Həmin gün briqadanın başçısı təcili iclas çağırdı. Mövzunun nədən ibarət olduğunu orada öyrəndik. Düşmən bölgəyə T-72 tankları yeritmişdi. İki çox güclü batalyon bizə hücum əmri gözləyirdi. Kəşfiyyat bölüyünün uşaqları əminliklə deyirdilər ki, onlar sabah hücuma keçməyə hazırlaşırlar. Onların hücumu baş tutsaydı, Ramazan əməliyyatı başlamadan iflas edəcəkdi. Çoxlu söhbətlərdən sonra iclasda qərara gəldik ki, gecə ikən düşmən mövqelərinə girib T-72 tanklarını məhv edək. Düşmən bu tankları bölgəyə yeni gətirmişdi, ondan öncə heç bir əməliyyatda görməmişdik. RPG raketi bu tanklara təsir etmirdi, gedib çox yaxından və xüsusi yerlərindən vurmaq lazım idi.

Həmin gün əməliyyata nə qədər canlı qüvvənin və hansı yolla hücuma keçməsindən söhbət düşdü. Bu iş üç batalyona tapşırıldı. Birinin komandiri Əbdülhüseyn idi. Mövqeləri təyin etməyə gedəndə həmişəki kimi təbəssümlü və sakit görünürdü.

Düşmən mövqelərinə yaxınlaşdıq. İraqlılar bir həftə idi orada işləyirdilər. Möhkəm bir qala əmələ gəlmişdi, önündə çoxlu maneələr gözə çarpırdı. Maneələrdən öndə, düz yolumuzun üstündə geniş bir düzənlik var idi. Əgər maneələri aşa bilsəydik də, orada çox çətin olacaqdı. Buna baxmayaraq, uşaqlar briqada komandirinə deyirdilər: «Siz yalnız deyin ki, qayıtmaq üçün nə edəcəyik».

Biz düşmənin texnikasını sıradan çıxarmağa gedirdik. Buna görə də, hər şeydən əhəmiyyətli olan uşaqların sağ-salamat geri qayıtması idi. Briqada komandiri bir neçə yol göstərdi, özümüz də bəzi işləri gördük, hətta kompaslarımızı qayıtmaq üçün tənzimlədik.
Vəziyyəti öyrənib qayıdanda günəş batmaq üzrə idi. Əbdülhüseynlə mən öz batalyonumuza getdik.
Digər iki batalyon bir iş görə bilmədilər. Onların biri öncədən mövqeləri yaxşı təyin etmədiyinə görə yolu itirdi, birinin də komandirinin ayağı minaya düşdü. Ratsiya ilə hər iki batalyona geri dönmək əmri verildi.

Artıq hamının ümidi bizim batalyonumuza idi, bizim də ümidimiz Əhli-beytin (ə) duasına. Hamıdan çox Əbdülhüseynin özü təvəssül halında idi. Yola düşəndə alın lentini tapmaq üçün bizi bir neçə dəqiqə gözlətdi. Alın lenti çox idi, onun nəyi axtardığını bilmirdim. Tələsik yaxınlaşıb dedim: «Nə edirsən, Hacı? Birini götür gedək».
Alın lentlərindən birini götürüb ona verdim, amma almadı.
– Həzrət Fatimeye-Zəhranın müqəddəs adının yazıldığı lenti axtarıram.
Xüsusi mənəvi halda idi, halını dəyişmək istəmədim. Mən də kömək etdim, nəhayət, birini tapdıq. Üstünə gözəl yaşıl xətlə yazılmışdı: «Ya Fatimə əz-Zəhra!» Gözləri yaşardı, götürüb alnına bağladı. Bir neçə dəqiqədən sonra bütün batalyon yola çıxdı. Həqiqətən, daxilimizdə inqilab baş vermişdi, hamı təvəssül edirdi.

Həmin gecə hədəfə çatan yeganə batalyon bizimki idi. 300-400 Bəsic üzvü haqqında danışdığım geniş düzənlikdə bir-birinin arxasınca yavaş və səssizcə düşmənə doğru addımlayırdı. Maneələrə 30-40 metr qalmış birdən düşmən düz başımızın üstündə manevr etdi. Düzənlik işıqlandı və onlar kolonun bir başını gördülər. Birdən səs-küy qopdu. Aramsız güllə səsləri düzənliyin sükutunu alt-üst etdi. Qeyri-bərabər bir döyüş başladı. Onlar istehkam və maneələrin arxasında möhkəm qalada idilər, biz isə açıq çöldə. Hamımız yerə uzanmışdıq. Yeganə üstün cəhətimiz torpağın yumşaq olması idi; uşaqlar çox tez torpağın içində gizləndilər.

Düşmən var gücü ilə atəş açırdı. RPG-11, tank mərmisi – hər bir silahla düzənliyi hədəf seçmişdilər. Əbdülhüseyn əmr etmişdi ki, biz hətta bir güllə də atmayaq. O, vəziyyəti dəqiq ölçüb-biçmişdi. Belə olduqda düşmən bizi bir neçə nəfərlik bir kəşfiyyat qrupu ilə səhv salıb hamının işini bitirdiyini düşünəcəkdi. Təsadüfən, elə də oldu.
Təxminən 15-20 dəqiqə güclü atəşdən sonra səslər yavaş-yavaş azaldı. Özüm də sağ qaldığıma inanmırdım. Düşmən əməliyyat ehtimalı versəydi, bu asanlıqla bizdən əl çəkməzdi. Onlar bizim bir kəşfiyyat qrupu olduğumuza əmin olmuşdular, 300-400 hərbçinin onlara yaxınlaşdığı ağıllarına gəlmirdi.

Mən Əbdülhüseynin yanında yerə uzanmışdım. O, dedi: «Batalyona bax, gör vəziyyət necədir?»
Sürünə-sürünə kolonun axırına qədər getdim. 13-14 şəhid vermişdik. Düşmənin güclü atəşinə və bizim mövqeyimizə əsasən, bu sayda itkinin özü bir möcüzə idi. Bəziləri ağır yaralanmışdılar. Hər kəs özünə nəzarət edirdi ki, ağrıya görə səsi çıxmasın. Biri əlini dişlərinin arasına qoyub sıxırdı. Tez şalını boğazından açdım, əlini birtəhər dişlərinin arasından çıxarıb onu ağzına basdım.
Uşaqların arasında gözüm Hüseyn Cavanana sataşdı. Salamat idi. Onu kolonun arxasına aparıb dedim: «Muğayat ol ki, heç kimin səsi çıxmasın».
– Bilirsən hacı nə etmək istəyir?
Təəccübləndim.
– Bunu soruşmağa dəyməz, təbii ki, qayıdırıq.
– Bəs əməliyyat nə olacaq?
– Bu vəziyyətdə əməliyyat intihar deməkdir.
Növbəti sualı gözləməyib yenidən sürünə-sürünə kolonun başına Əbdülhüseynin yanına getdim. Yatmış kimi görünürdü. Üzü üstə uzanıb alnını əlinin arxasına qoymuşdu və tərpənmirdi. Yavaşca onu səslədim. Başını qaldırdı.
– Deyəsən, qayıtmaq istəmirsən, hacı?
Bir söz demədi. Soyuqqanlılığına hirsləndim.
– Nə etməyimizi istəyirsən, hacı ağa?
Yavaşca və kədərli səslə dedi: «Sən de, nə edək, seyid? Sən axı özünü xəritədən, kompasdan, döyüş qaydalarından başı çıxan adam hesab edirsən!»
Bu tərzdə danışığı mənə qəribə gəldi. Əsla düşünmədim.
– Təbii ki, qayıdırıq.
Tez dilləndi: «Nə?!»
Vəziyyətin əlverişsiz olduğunu və yaralıların halını fikirləşirdim. Daha əminliklə dedim: «Qayıdırıq».
– Belə şey olar?!
Cavabını gecikdirmədim.
– Məgər biz bu lənətə gəlmiş qaladan keçə bilərik?!
Bir söz demədi, fikrimi yeritmək üçün məsələni izah etməyə başladım.
– Bizim yalnız iki yolumuz vardı, düşmənin bizi fərq etdiyinə və nəticədə daha ayıq-sayıq dayandığına görə hər ikisi bağlandı.
Saatımı göstərdim.
– Komandir də dedi ki, saat birə qədər bir iş görə bilməsəniz, mütləq qayıdın. İndi də birin yarısıdır. Bu bir neçə dəqiqədə heç bir yerə çata bilmərik. «Komandir» sözünü deməklə həssas nöqtəsinə toxunmaq istəyirdim. Bilirdim ki, hər bir şəraitdə komandirinə tabe olur.
Bir dəfə iraqlıların müdafiə xəttini yarıb mövqelərini ələ keçirmişdik. Lakin yerləşmək istəyərkən ratsiya ilə qayıtmağımız əmr ediləndə qeyd-şərtsiz geri dönmüşdü. İndi də onun reaksiyasını gözləyirdim.
– Fikrin bu idi?
– Məgər sənin başqa bir fikrin var?
Bir neçə saniyə sakit qaldı, qəhər içində dedi: «Mənim də ağlıma bir şey gəlmir».
Dəqiq yadımdadır ki, orada üzünü Kuşkun yumşaq torpağı üzərinə qoydu. Müzakirənin nəticəsini gözləyirdim. Saniyələr ötürdü. Çox nigaran idim, o isə sakit uzanmışdı və heç nə demirdi.
– Bəs nə edək, ağa Burunsi?
Heç tərpənmədi də. Mən əsəbiləşdim.
– Hacı ağa, hamı gözləyir, de görək nə etmək istəyirsən?
Yenə heç nə eşitmədim. Sualımı bir neçə dəfə təkrarladım, o isə sanki bu dünyada deyildi. Bir anlığa düşündüm ki, birdən qulaqlarına nəsə olar. Sualımı yenə təkrar etmək istəyəndə astadan zarıltı səsi gəldi. Səs arxadan gəlirdi. Tez sürünə-sürünə kolonun ortasına getdim.
Təxminən 10 dəqiqə ötdü. Bu müddətdə iki-üç dəfə Əbdülhüseynin yanına gəldim. Gərginliyim hər an artırdı. Bütün diqqətim uşaqlarda idi. O da cavab vermirdi. Hirslə deyirdim: «Axı bu nə vəziyyətdir, hacı?! Bir söz de!»
Heç nə demirdi. Sonuncu dəfə yanına gələndə birdən başını qaldırdı. Üzünə fikir vermədim. Ürəyim bərk döyünürdü və tez o vəziyyətdən çıxmaq istəyirdim. Düşmən də bekar oturmurdu; arabir manevr edir, bəzən də atəş açırdı.
Nəhayət, Əbdülhüseyn dilləndi. Səsi dəyişmişdi, çox ağlamış adamın səsi kimi idi.
– Seyid Kazim, yaxşı qulaq as, gör nə deyirəm.
Bütün diqqətimlə onu dinləməyə çalışdım.
– Özün irəliyə get.
Gözlərim bərəldi.
– İrəliyə gedib nə edim?
– Nə deyirəmsə, eynilə onu da et. Özün gedirsən kolonun başına, yəni birinci adam olursan.
Sağ tərəfini göstərdi.
– Kolonun başına çatanda sağa dönüb 25 addım irəliləyirsən.
Bir qədər dayanıb təkid etdi: «Dəqiq sayarsan».
Mat-məəttəl ona baxırdım.
– 25 addım gedəndən sonra orada bir nişan qoy, sonra qayıt və uşaqları arxanca oraya apar.
Bir anlığa zarafat etdiyini düşündüm. Lakin çox ciddi danışırdı; həm ciddi, həm də tam əminliklə.
– Nişan qoyduğun yerə çatandan sonra düşmənə doğru 40 metr irəlilə. Orada artıq uşaqların nə etməli olduqlarını özüm deyəcəyəm.
Yerimdən tərpənmədim. Mənə baxıb əmrini yerinə yetirməmi gözləyirdi. Hər sözü beynimdə böyük bir sual işarəsi yaratmışdı.
– Axı sən nə etmək istəyirsən, hacı?
Hirslə soruşdu: «Eşitdin nə dedim?»
– Eşitməyinə eşitdim, amma...
Sözümü kəsdi.
– Onda tez dediklərimi yerinə yetir.
Az qalmışdı səsim ucalsın. Özümü saxlayıb yavaşca etiraz etdim.
– Hacı ağa, nə dediyinin fərqindəsən?
Bu dəfə sözümü kəsməsinə imkan vermədim.
– Bu, intihardır, əsl intihar!
Qətiyyətlə dedi: «Sən əmri yerinə yetir».
Nə qədər fikirləşirdimsə, ağlımla düz gəlmirdi. Bəlkə elə buna görə də ona məhəl qoymadım, gözlərinin içinə baxıb dedim: «Bu intihar əmrini başqa birinə ver».
– Bu əmri sənə verdim, sənin də borcun danışmadan icra etməkdir.
Səsi ciddi və qətiyyətli idi. Deyəsən, onun da tərsliyi tutmuşdu. Əmrə tabe olmaqdan başqa yolum yox idi. Daha heç nə demədim, sürünə-sürünə kolonun başına getdim. Orada ayağa qalxıb sağa döndüm və addımlarımı saymağa başladım: bir, iki, üç, dörd...
Fikirlərim qarışıq olsa da, dəqiq saymağa çalışdım. İyirmi beşinci addımda dayandım, yerə bir nişan qoyub uşaqların yanına qayıtdım. Hamını öz arxamca nişanın yanına apardım. Növbəti əmrini düşündüm: «Düşmənə doğru 40 mert irəli!» Taqım və manqa komandirlərinin köməyi ilə batalyonu təxminən 40 metr irəli apardım. Birdən özünə gəldi. Seyid və digər bir neçə RPG atan da yanında idi. Üzünü seyidə tutdu.
– Atəşə hazırsan?
– Bəli, hacı ağa.
– Mən «Allahu-Əkbər» deyən kimi barmağımın uzandığı tərəfə atəş açacaqsan.
Qoca mat qalmışdı, astadan və təəccüblə dedi: «Biz axı bir şey görmürük, hacı ağa? Haranı vuraq?»
– Sənin nəyinə lazımdır?! O tərəfə atəş aç, vəssəlam.
Digər dörd-beş RPG atana da dedi: «Siz də təkbir səsini eşidən kimi seyidin arxasınca önünüzə atəş açın».
Üzünü mənə tutdu.
– Siz də digər uşaqlarla birgə dərhal hücuma keçin.
Mən hələ razılaşmamışdım, yalvararaq dedim: «Gəl qayıdaq, hacı, hamını ölümə verəcəksən».
Soyuqqanlılıqla dedi: «Artıq gecdir».
Üzünü seyidə tutdu.
– Hazırsan, seyid can?
– Tam hazıram.
Əbdülhüseyn başını göyə qaldırdı, xüsusi tərzdə səmanın oyan-buyanına baxdı. Dodaqaltı dua da oxuyurdu. Birdən nərə çəkdi: «Allahu-Əkbər!»
Təkbiri elə dedi ki, sanki bütün yer kürəsini yuxudan oyatmaq istəyirdi. Onun arxasınca seyid «ya Hüseyn» qışqırıb atəş açdı.
Raketi bir tanka dəyib partlatdı. Hər tərəf işıqlandı.
Dərhal dörd-beş raket də atdılar və onların arxasınca uşaqlar təkbir deyib hücuma keçdilər.
Düşmən özünə gəlmədən tar-mar edildi. Bəziləri iraqlıların arxasınca getmək istəyirdilər, lakin Əbdülhüseyn qışqırdı: «T-72 tanklarını tapın, biz bu qədər yolu yalnız onlardan ötrü gəlmişik».
Nəhayət, hədəfə çatdıq. Polad tankları görəndə sevincdən qanad çalıb uçmaq istəyirdim. Uşaqlar da mənim kimi sevinirdilər. O anlarda Əbdülhüseynə dediyim sözlərə görə peşman oldum.
Tankların canına düşdük. O qaçhaqaçda Əbdülhüseyn seyidə dedi: «Seyid can, bax, bu, T-72-dir. Deyirlər buna raket təsir eləmir».
Bunu deyib bir tanka atəş açdı, amma tank partlamadı. Az sonra eyni mənzərə ilə rastlaşan digər uşaqlar da onun yanına gəlib dedilər: «Biz bu tankları vururuq, amma heç birinə təsir eləmir. Nə edək?» Yarızarafat-yarıgerçək dedi: «Bəs Allah-Taala sizi nə üçün yaradıb?! Qalxın içinə qumbara atın, gedin yaxından vurun».

Özü bir RPG götürüb tanklara yaxınlaşdı. Gedə-gedə deyirdi: «Biz bunları mütləq partlatmalıyıq, çünki bunları İslama qarşı buraya toplamışlar!»Həmin gecə düşmənin iki zirehli batalyonunu tamamilə məhv etdik. Öz mövqelərimizə çəkiləndə sübh azanı verilirdi. Namazı qılandan sonra hərə bir tərəfdə yatdı. Mən də Əbdülhüseynin yanında uzandım. Onun gecəki əmrləri haqda düşünə-düşünə yuxuya getdim. Günəşin istisinə yuxudan oyandım. İki-üç saat yatmışdım. Hələ yorğunluğum çıxmamışdı. Birdən Əbdülhüseyn məni çağırdı. Tez dedim: «Can! Mənimlə işin var?!» Boynunu göstərib ağrı çəkən adam kimi dedi: «Bunu qopar».
Bir kəsək parçası boynuna keçib dəri ilə ətin arasında qalmışdı. Bir anlığa yerimdə qurudum.
- Bu nədir?!
- O qədər yorğun olmuşam ki, başımın altına fikir verməmişəm. Bu da boynuma yapışıb, indi də gördüyün hala düşüb.
Güclə onu qopardım. Ağrısı çox idi, amma bilindirmirdi. Ayağa qalxmaq istəyəndə gecəki hadisələr yadıma düşdü. Sanki şirin bir yuxu görmüşdüm, şirin cənnət yuxusu.
Əbdülhüseyn qalxanda əlini tutdum. Üzünü mənə çevirdi. Gözlərimi gözlərinə zillədim, bir az mızıldayandan sonra dedim: «Düzü, gecəki hadisədən sonra beynimdə çox sual yaranıb».
Adi şəkildə soruşdu ki, hansı hadisə?
– Özünü bilməzliyə vurma, bu «25 addım sağa, 40 metr irəliyə» məsələsi nə idi?
Yerindən qalxdı.
– İndi gedək, seyid can, gecikirik, belə sual-cavablara vaxtımız çox olacaq.
Mən də yerimdən qalxdım, amma onu saxladım.
– Yox, elə indi bu məsələni öyrənmək istəyirəm.
Məni çox istədiyini bildiyimə görə belə cəsarətlə israr edirdim. Nəsə demək istəyəndə birdən Hacı ağa Zərif peyda oldu. Salam verib halımızı soruşandan sonra dedi: «Eşq olsun! Bu gecə də möhtəşəm iş bacarmısınız».
Təriflərini davam etdirmədi, üzünü mənə tutub dedi: «Gedək, seyid?»
Bütün belə əməliyyatlarda olduğu kimi, yaralı və şəhidləri gətirməyə getməli idik. Əbdülhüseyn sualımdan qaçdığına görə çox hirslənmişdim.
– Ağa Burunsi buradadır, özü ilə get.
Əbdülhüseyn gülümsəyib dedi: «Oraları sən daha yaxşı xatırlayarsan, seyid can, yaxşı olar ki, özün gedəsən».
İncimiş halda dedim: «Yox, hacı ağa, indi ki biz sirdaş deyilik, bundan ötrü də getməsək, yaxşıdır».
Zərif söhbətə müdaxilə edib mənə dedi: «Mən siz əzizlərin mübahisəsindən xəbərsizəm, amma ağa Burunsi doğru deyir».
Sözünü inandırmağa çalışdı.
– Sən bilirsən ki, əsgərlər təhlükəyə düşəndə hacı çox həssas olur və mövqelər yaxşı yadında qalmır. Yaxşı olar ki, gec olmamış tez gedək.
Daha heç nə demədim, Zərif yola düşdü, mən də arxasınca.
Uşaqlar bizi gözləyirdilər. Maşınlara minib tez əməliyyat bölgəsinə yola düşdük.
Gecə uzandığımız yerə çatanda Zərifə dedim ki, burada saxla.
Aşağı endim. Qarşımızda halqa şəklində tikanlı məftil topaları və digər maneələr görünürdü. Qeyri-ixtiyari olaraq, Əbdülhüseynin gecəki əmrini xatırladım: «25 addım sağa».
Cəld sağ tərəfimə baxdım və yerimdə quruyub qaldım. Az sonra özümə gəlib saya-saya addımlamağa başladım. Sayları ucadan deyirdim: «Bir, iki, üç, dörd...»
Düz 25 addım o tərəfdə tikanlı məftillərlə digər maneələrin arasında ensiz bir yol vardı. Anladım ki, bu yol iraqlıların özlərinin və maşınlarının keçməsi üçün imiş. Biz də məhz həmin yolla onlara doğru getmişdik. Özümdən asılı olmadan barmağımı dişləyib dodaqaltı dedim: «Allahu-Əkbər!»
Zərifin səsinə özümə gəldim. Təəccüblənmişdi.
– Sənə nə olub, seyid?
Elə bil heç səsini eşitmədim. Addımlarımı saya-saya bu dəfə irəliyə doğru getməyə başladım.
40-50 addımdan sonra maneələr bitirdi və bir səngərin bir neçə metrliyinə çatırdın. Bir az da irəliyə getdim. Gecə seyidin partlatdığı tank komandirin tankı, səngər də komandir səngəri imiş. Uşaqlar bir neçə RPG raketi ilə hücumun əvvəlində onu məhv etmişdilər. Sonralar öyrəndik ki, düşmənin 8-9 komandiri orada, səngərin içində cəhənnəmə vasil olmuşdular.
Zərif də mənimlə gəlirmiş. Böyümüş gözləri ilə mənə baxıb dedi: «Halın əsla təbii deyil, seyid, nə olub?»

Halım həqiqətən də təbii deyildi. Orada yerə oturdum. Seyidin baxışları sualla aşıb-daşırdı. Yavaşca dedim: «Uşaqları göndər işlərin arxasınca, özün gəl, əhvalatı danışım».
Getdi və tez qayıtdı. Gecəki əməliyyatda baş verənləri danışdım. Onun halı da təbiilikdən çıxmışdı, arabir ayağa qalxıb təəccüblə deyirdi: «Allahu-Əkbər!»
Bütün hadisəni danışandan sonra soruşdum: «İndi fikrin nədir? Əbdülhüseyn bunları necə öyrənib?»
Onu ağlamaq tutdu.
– Bu kişinin ki belə eşqi və ixlası var, daha artığını da gözləmək olar. Heç şübhəsiz, o, yuxarı aləmdən əmr alıb.
Əgər o əmrlərin sirri mənə açılmasaydı, bu qədər həssas yanaşmazdım. Onda isə Əbdülhüseyni görmək üçün saniyələri sayırdım. Qayıdanda Zərifə dedim: «Mən bu məsələnin axırına çatmayınca rahatlaşmaram».
– Gedib birlikdə soruşaq.
– Yox, sən gəlmə, mən komandirimin xarakterinə bələdəm. Əgər sənin də öyrəndiyini bilsə, bu sirri ömür boyu saxlayıb heç kimə deməyəcək.
– Doğru deyirsən, seyid.
Bir qədər dayanandan sonra əlavə etdi: «Sən məsələni öyrənib inşallah, sonra mənə danışarsan».
Çadırlarımıza çatanda birbaş onun yanına getdim. Batalyon komandiri səngərində tək-tənha oturmuşdu və sanki məni gözləyirdi. İşin nəticəsini soruşdu, tez bir cavab düzəldib verdim. Qarşısında oturdum və başqa bir söz deməyə macal vermədim.
– Gecəki macəra nə idi?
Cavabdan yayınmağa çalışanda israrla dedim: «Deməsən, yerimdən tərpənməyəcəyəm».
Seyid oldumuğa görə xətrimə dəyməyəcəyini bilirdim. Yavaş-yavaş israrım bəhrəsini verdi. Birdən gözləri yaşla doldu.
– Yaxşı, sənə deyərəm.
Sanki dünyanı mənə verdilər. Qəribə hisslər keçirirdim. Elə bilirdim ki, əzəli və əbədi sirləri mənə açacaqlar.
Danışmağa başlayanda gözlərimi nurlu üzünə zillədim. Mənəvi halı insana səmanı və cənnəti xatırladırdı. Kədərli idi.
– Əməliyyatın üstü açılanda və o şəraitdə sıxışıb qalanda çox məyus oldum. Sən də qayıtmalı olduğumuzu söyləyəndə ümidsizliyim daha da artdı və ağlıma bir şey gəlmədi. Həmişəki kimi yeganə yol Allahın lütf vasitələrinə təvəssül idi. O vəziyyətdə üzümü yumşaq torpaq üzərinə qoyub xanım Fatimeyi-Zəhraya (ə) təvəssül etdim.
Gözlərimi bağlayıb bir neçə dəqiqə o həzrətlə danışdım. Həqiqətən, öz halımı anlamırdım. Göz yaşlarımın tez-tez axdığını hiss edirdim. Bütün vücudumla istəyirdim ki, bizə bir yol açılsın və bu durumdan çıxaq.
Həmin vəziyyətdə birdən qulağıma bir qadın səsi gəldi; insana min yeni can bəxş edən fövqəlbəşəri səs idi. Mənə buyurdu: «Komandir! Belə şəraitlərdə bizə təvəssül edəndə biz də sizə yardım edirik, narahat olma».
Əbdülhüseynin səsi qəribə şəkildə titrəyirdi. Gözləri yenə yaşla doldu.
– Gecə sənə verdiyim əmrlərin hamısı o xanımın tərəfindən idi. Sonra mən ona yalvardım ki, ey Fatimeyi-Zəhra, əgər sizsinizsə, bəs nə üçün özünüzü göstərmirsiniz? Buyurdu ki, indi bu sözlərin zamanı deyil, daha vacibi gedib vəzifəni yerinə-yetirməndir.
Əbdülhüseyn özünü saxlaya bilməyib ucadan ağlamağa başladı. Sakitləşəndən sonra dərin ah çəkib dedi: «O anda ağlamaqdan üzümün altındakı yumşaq torpaq palçıq olmuşdu».
Normal halına qayıdanda üzünü mənə tutdu.
– Seyid, bu məsələni bir kimsəyə demənə razı deyiləm.
– Biz indi Zəriflə həmin yerə gedəndə əməliyyat zonasına baxdıq və əmin olduq ki, sən haradansa əmr almısan və o sözlər sənin olmayıb.
– Məgər nə gördünüz?
Gördüklərimi bütün təfərrüatı ilə danışdım. Dedi: «Mən əmin idim ki, doğru yerdən məsləhət almışam».
Həmin əməliyyatın xəbəri top kimi bütün bölgəyə səs saldı və çox tezliklə arxa cəbhəyə də çatdı.
Yadımdadır, həmin gün Əbdülhüseynin yanına bir neçə jurnalist və bir neçə yüksək rütbəli zabit gəldi. Hamının sualı bu idi: «Ağa Burunsi, siz belə az itki ilə bu qədər tankı və canlı qüvvəni necə məhv edə bildiniz?»
Soyuqqanlılıqla sadə cavab verirdi: «Mən bir iş görməmişəm, gedin Bəsic üzvlərindən və onların əsl komandirlərindən soruşun».
Onlar deyirdilər: «Biz Bəsic üzvlərindən soruşduq, onlar dedilər ki, əməliyyatın müəllifi ağa Burunsidir».
Gülüb deyirdi: «Onlar təvazökarlıq edirlər».
İsrarları nəticə vermirdi. Əbdülhüseyn bir kəlmə də demədi, əməliyyatın sirrini nə orada, nə də başqa bir yerdə açdı.

Kərbəla qərargahından cənab Qulampur gəlib uğurlu əməliyyatın səbəbini soruşanda Əbdülhüseynin yeganə cavabı bu oldu: «Uğurumuzun səbəbi ilahi yardımlar və məsum Əhli-beytin (ə) dualarıdır». Onun heç vaxt dəyişməyən bir fikri vardı; qeybi-yardımlar haqqında deyərdi: «Bunları heç kimə söyləmə. Bunlarla nə işin var?!»

Sonra əlavə edərdi: «Bu sirlərin üstünü açmaq istəsən də, gələcəkdəkilərə aç, indikilərə yox».
Allah ona rəhmət eləsin! Sanki özünün şəhid olacağını və mənim sağ qalacağımı bilirdi. Və sanki bilirdi ki, bu xatirələr ibrət üçün tarixdə qeyd olunacaq.

Xatirəni qələmə aldı: Behnaz Zərrabizadə