İmam Hüseyn dilindən

Əlimin üstündə balam qana döndü,

Gəl, al məndən, Zeynəb, susuz fərmanı.

Boyanıbdı qana göyərçin nəm misli,

Rübabın keşmahə gözəl ceyranı.

Dedim, ay insanlar, balam ətşandır.

Gülə bənzər oğlum saralıbdı rəngi,

Susuzdur üç gündür, ətəklər yandı.

Sözümü ağzımda sipər peykan qoydu,

Boğazından dəydi, ayırdı başın.

Qucağımda başı xəbər tutdum aram,

Sonra möhkəm oxdan yapışdım, Zeynəb.

Boğazından çəkdim seşöbə peykanı,

Yarasından öpdüm, alışdım, Zeynəb.

Gözün açdı, güldü: - Sənə qurban, baba,

Bu yaralı oğlun!

Elə bil küsmüşdü Rübabın ceyranı,

Dodağından öpdüm, barışdım, Zeynəb.