Kərbəlayi bir sözdü deyirəm, şeirdi, ancaq,

Təbin nurlu bəsirəti nə görürsə, olacaq,

Kufənin də axırı Babiltək pis qurtaracaq,

Qaib-Qaimul car çəkdirirsə mənə, mən kiməm?!

Bu ay gərək cahan fərd-fərd xitab etsin şəxsinə,

Tarix şəffaf aynadısa, Məhərrəmin əksinə,

Aşurada Allah Özü yas tutursa Hüseynə,

Gərdişi-dövranı-fani bu dünyada mən kiməm?!

Necə əzədar olsan, azdı, o pak qana əvəz,

Görüb ruhunu yadda saxlaya ağam Əbəlfəz,

Dili “Lə iləhə illəllah”da pəllilər deməz:

- Ağam mənə sonda kəfil dayanmasa, mən kiməm?!

- Kərbəlayi, əminəm, şəriksən təbim deyənə,

Amma, hərdən elə dartıb məni salır dərinə,

Üz bozardan suallar az qalır qeybə dirənə

- On üç əsri qaytara bilmirsə şair, mən kiməm?!

“Ol!”-dan “Öl!”-ə xəyalın yolları açıq olsa da,

Təbin zaman kimi heç bir maneəsi yoxsa da,

Kərbəlada qanadımı qıran fitnə-fəsada,

Yana-yana yozum verə bilmirəmsə, mən kiməm?!

Çün, o gündən Kərbəlanın göyü qara bağlayır,

Yavru quşu da Xanım Zeynəbin ahı saxlayır,

- Ay Hüseyn, gəl, Rüqəyya ovunmur sənsiz, ağlayır,

Dönüb şimrin ürəyini gəmirməsəm, mən kiməm?!

- Kərbəlayi, hönkürmə içində, görürəm bəsdi,

Ağlama demirəm Hüseyn aşiqinə, əbəsdi,

Yalnız yazammıram, nəfəsimi qəhəri kəsdi,

Əli Əkbər, Əli Əsğər yad olmasa, mən kiməm?

Bu gün burda nə qədər şair var – rozə qələmli,

Gördük - mizraqsız əlində bayraq, qoşa ələmli

Əzrail dayanıb bir qıraqda, gözləri nəmli,

Yəqin çaş-çaş soruşurdu: - Ya Rəbb, indi mən kiməm?!

Vaveyla! Gör kimlər düşüb bu gün Yezidə əsir,

Cüt-cüt məsum İmamçün dayanıb Mehdi Muntəzir,

- Kərbəlayi, bunu görməyənlər hara tələsir?

Qəfiləni Kərbəlaya döndərməsəm, mən kiməm?!

Axı ildə azı qırx gün Kərbəlaya təhkiməm...

Əli Çərkəzoğlu