Eylə sərməstidi eşqi-zül-cəlalilən Hüseyn,
Oxdan istiqbal edərdi şuri-haliylən Hüseyn.

Məh camalın gərçi pünhan eyləmişdi qanlı toz,
Göylərə salmışdı cilvə ol cəmalilən Hüseyn.

Mənəvi əndişə istər dərk edə ol Həzrəti,
Dərk olunmaz dünyəvi fikro-xiyalilən Hüseyn.

Kim məni istər? Deyib ox, sinəsi söylərdi mən,
Həm cavabilən xoşiydi, həm sualilən Hüseyn.

Baği-cənnətdə açan gül tək özü xəndan idi,
Ağladardı aləmi, əmma məlalilən Hüseyn.

Qovzanardı nuri-vəchullah göyə qodalidən,
Kamə çatmışdı çuxur yerdə vüsalilən Hüseyn.

Bir ömürdür qan süzən qaşlarını yad eylərəm,
Seyyidi məşğul edib qanlı hilalilən Hüseyn.

Ocaq Necat

Kerbela.info